Μήπως σαμποτάρω τα συναισθήματα της χαράς και της ευτυχίας;

Χαρά και ευτυχία: Δύο συναισθήματα αρκετά δυνατά ώστε να γεμίσουν την ψυχή μου και το σώμα μου με ενέργεια και ανανέωση.

Δύο συναισθήματα που τα αναζητάμε σε όλη μας τη ζωή. Αυτό ευχόμαστε συνέχεια και όλη μας τη ζωή, την κατευθύνουμε προς την απόκτηση τους. Με ηρεμία, όπως έχουμε ασχοληθεί και με όλα τα προηγούμενα, θα κάνουμε το ίδιο με τα συναισθήματα αυτά στο τετράδιό μας. Καταγράφω τις ερωτήσεις και τις απαντώ.

Τι μου δίνει χαρά και ευτυχία?

Πόσο εύκολα χαίρομαι και νιώθω ευτυχία?

Μήπως σαμποτάρω τα συναισθήματα της χαράς και της ευτυχίας και τα αφήνω πολύ λίγο διάστημα να υπάρχουν μέσα μου και επιστρέφω στο σίγουρο μοτίβο της θλίψης?

Μήπως δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι εμείς βάζουμε «φρένο» ως προς τα συναισθήματα αυτά, ασυνείδητα το προβάλουμε στους απέναντί μας ή στις καταστάσεις και ύστερα νομίζουμε ότι αυτοί «φταίνε» για τη δυστυχία μας?

«Ναι βρίσκομαι σε απόγνωση, αλλά κανείς δε με καταλαβαίνει τελικά.» «Αν δεν υπήρχε «αυτό» ή «εκείνο» εγώ θα ήμουν μια χαρά».

Θα ήμουν μια χαρά ή θα έβγαινε κάτι ακόμη?

Μήπως πάντα βγαίνει κάτι ακόμη?

Γιατί βγαίνει αυτό το άλλο, πάνω που πάω να νιώσω καλά?

Είναι όπως, όταν αφού πληρώσω όλους τους λογαριασμούς και πω ουφ! τελείωσα, έρχεται ένας καινούργιος.

Ο τρόπος που βλέπω ή κρίνω τις καταστάσεις, όταν επιλέξω να τα αναγνωρίζω όλα σε θετικά τότε όλα αλλάζουν, σταδιακά βελτιώνονται. Δική μου επιλογή είναι να βαφτίζω τη μέρα καλή ή κακή. Τις καταστάσεις δύσκολες ή εύκολες. Ας προσπαθήσω τη μέρα να την θεωρώ απλώς μέρα και τις καταστάσεις απλώς καταστάσεις. Χωρίς να τους δίνω ένα τίτλο. Αυτός ο τίτλος κάνει όλη τη διαφορά.

Το εγώ ψάχνει συνέχεια για «προβλήματα». «Άστα», λέμε «είχα μια δύσκολη μέρα, σήμερα είναι να μη μου μιλήσει άνθρωπος». Γιατί το κάνω αυτό? Για να ακούσω « Πω –πω πώς αντέχεις»? Γιατί αν κανείς δεν με προσέχει τότε το Εγώ «πεινάει».

Αυτό όλο το διδαχτήκαμε. Πότε?

Όταν για παράδειγμα γυρνούσαμε από το σχολείο με καλό βαθμό, παίρναμε από τον περίγυρο μπράβο. Τι καλό παιδί ήμουν όταν λειτουργούσα μέσα στα «σωστά πλαίσια».

Όταν όμως επιστρέφαμε με κακό βαθμό η αντιμετώπιση από τον περίγυρο ήταν να κατσουφιάζουν και να με μαλώνουν.

Έτσι τρεφόταν το Εγώ και προσπαθούσαμε να είμαστε πάντα τα καλά παιδιά για εισπράξουμε χαμόγελα και μπράβο.

Το Εγώ όταν δεν τρέφεται, ταράζεται και ψάχνει πάντα κάποιον να το εκτιμά

( κοιτάζοντας πάντα στην απέναντι όχθη).

Παράδειγμα ένα παιδί, ενώ η μαμά του προσπαθεί να πιει καφέ με τη φίλη της, το μικρό θα βρίσκει προφάσεις να είναι συνέχεια μέσα στα πόδια τους και να τους αποσπά την προσοχή. Έτσι αντιδρά το Εγώ μας.

Έτσι φτάνουμε πάντα να ζητάμε τη προσοχή των άλλων και οι πράξεις μας προσπαθούμε να μην είναι κόντρα στην εικόνα που θέλουμε να έχουν οι άλλοι για μας.

Την προσοχή αυτή όταν δεν την εισπράξω με τις πράξεις μου τότε προσπαθώ να ντυθώ ανάλογα ή να είμαι το «καλό παιδί» που δεν θα πει εύκολα όχι, για να μη χαλάσει την εικόνα. Έτσι συμπιέζω, καταπιέζω την αλήθεια μου, αρχίζουν οι πόνοι και τα προβλήματα υγείας, κακή διάθεση, καβγάδες κλπ. Κι όταν πάλι ο τρόπος των άλλων δεν με ικανοποιεί τότε χειροτερεύω.

Αυτό κατά βάθος είναι «ζητιανιά»

Ζητιανιά είναι όταν χρειάζομαι την προσοχή των άλλων και τους μεταθέτω την ευτυχία μου, γιατί τους θεωρώ υπευθύνους.

Ενώ όταν παραμείνω μέσα στο δικό μου κέντρο γεμάτη/ος από συναισθήματα ευγνωμοσύνης και αποδοχής γίνομαι Αυτοκράτορας.

Στο τετράδιο μου ασχολούμαι με την παρακάτω ερώτηση και προσπαθώ να τη φτάσω σε βάθος.

Ποια είναι η εικόνα που έχω για μένα τελικά?

συνεχίζεται...